Radio Lelystad plaatst wekelijks een ‘Gedicht van de Week’ van een Lelystedeling. Er loopt namelijk veel dichttalent rond in Lelystad, en dat verdient een podium, ook op onze site. Bovendien is dichten leuk, inspireren de gedichten andere mensen wellicht ook tot dichten en bieden gedichten vaak een andere kijk op de werkelijkheid – bijvoorbeeld een actueel onderwerp.

Esam al Wasete volgende de school voor Fine Art in Bagdad. “Ik volgde daar opleidingen op het gebied van theater, schilderen en muziek. Ik heb in mijn eigen land, Irak, 20 jaar opgetreden als drummer en als acteur. Ik schrijf gedichten die op een Arabische website staan. Schilderen doe ik zowel met olieverf als in gemengde technieken. Ik houd van abstract.”

“In 2003 kwam ik naar Nederland. Eerst woonde ik in Dronten en sinds 2017 woon ik in Lelystad. Ik ben lid van het kunstenaarscollectief KUP-11 en dichterskring ‘De Dijkdichters’. In 2018 werd ik stadsdichter van Dronten, voor een periode van twee jaar. Dit gedicht heb ik geschreven vanwege de eindeloze oorlogen en aan de dood waaraan we niet kunnen ontsnappen. Het is het verdriet dat ons hart vult, wanneer we onze dierbaren dag na dag verliezen…”

Waarom?

Wanneer de kaarsen huilen

raakt hun lichaam leeg

en hun gespetter loopt hoog op

niemand zal hun tranen tegenhouden

alleen mijn warme uitademing

de duisternis zal niets verhelderen

alleen het daglicht

Wij bidden meer dan de monniken

wij slapen minder dan de bewakers

en wij vergrijzen voor onze tijd

want de dag van morgen komt hijgend

alsof hij vlucht uit ballingschap

Maar overal kopen de bijen honing

daar de bloemen

achter doornen verborgen zijn

en de zomer gevlucht is

en overal

zijn de kinderen nog steeds op zoek

naar de plant van eeuwig leven

die Gilgamesh verloren heeft

omdat ze uit de dood willen ontwaken

omdat de dood hun bed niet wil verlaten

en hun dromen blijft opsporen

en overal

spelen de kinderen met kraaien

samen springen ze op de afvalhopen

en de vliegen dansen met plezier

op hun gezichten

omdat hun lichaam vuil is

en de kraaien vergeten te krassen

Waarom rijzen onze gebeden in de oorlog

terwijl de vrede zwijgt

wanneer de oorlog ons vergeet

kunnen wij ook vergeten

wij houden nog slechts twee minuten stilte

Waarom verspreiden de herfstbladeren zich op onze wonden als zout zoals de winter zich verstopt achter de gordijnen op zoek naar een wolk

Waarom is ons huilen zonder tranen

en zijn onze harten zonder polsslag

zoals een woestijn

op zoek is naar een vijver

Waarom is onze weeklacht

erfgenaam geworden

waarom zijn onze gedichten hijgend

alsof ze lange afstanden gelopen hebben

als bij een wedstrijd

Geachte Dood

neem alles van mijn lichaam

zoveel als jij wilt. Maar…

vergeet niet dat mijn moeder

nog zonen zal baren als graankorrels

en de bruiloft van de dood

blijft mijn vrijheid.