Vrijwilligers in woord en beeld: Karin Frankvoort (met video)
Vrijwilligers heb je in alle soorten en maten. Er is één ding dat hen verbindt: zonder hen zouden allerlei maatschappelijke en sociale initiatieven niet bestaan, zonder hen zouden veel sport- en cultuurorganisaties omvallen, zonder hen zou de lokale samenleving veel kleur verliezen. Radio Lelystad zet de komende week een aantal vrijwilligers centraal in woord en beeld. In samenwerking met de Vrijwilligerscentrale van Welzijn Lelystad hebben we vijf portretten gemaakt van inspirerende mensen, om, te laten zien hoe belangrijk vrijwilligerswerk is en hoeveel de vrijwilligers daar zelf uit halen. Vandaag deel 2: Karin Frankvoort.
‘Na mijn pensionering deed ik al veel vrijwilligerswerk. Ik ben vrijwilliger geweest bij Humanitas, waar ik gezinnen hielp die om wat voor reden dan ook in de verdrukking zaten. Ik was thuismentor voor een leerling via ‘School is Cool’ en ik was voorlezer bij de VoorleesExpress. Dit kwam erbij.’ Karin Frankvoort is dan wel gepensioneerd, maar zit niet bepaald stil. Tegenwoordig geeft zij ook les aan de kinderen van Oekraïense vluchtelingen die worden opgevangen in de SGL.
Met hart en ziel
‘Daar ligt toch mijn hart, bij kinderen en educatie.’ Karin heeft een werkzaam leven in het onderwijs achter de rug. ‘Ik heb hier, in dit gebouw, begin jaren ’80 nog lesgegeven, de eerste vijf jaar van mijn onderwijscarrière.’ Ze kwam met dit project in aanraking nadat ze een oproep had gelezen in de FlevoPost. ‘Ik las dat er mensen werden gezocht om aan de kinderen van vluchtelingen les te geven in het voortgezet onderwijs. Ik was erg ontdaan door te zien wat er zich in de Oekraïne afspeelt, dus toen ik die oproep las, hoefde ik er niet lang over na te denken. Bovendien kom ik zelf uit het voortgezet onderwijs, dat is waar mijn expertise zit. En goed onderwijs is de opstapplank naar een goed en gelukkig bestaan.’
Minder druk
Karin is na haar pensionering ook nog ingevallen op Porteum, omdat die ook dringend behoefte had aan leerkrachten. ‘Maar daar ben ik weer mee opgehouden. Dan wordt er gelijk weer heel veel van je verwacht. Vier klassen, 110 leerlingen, dat moet je op je 70ste niet meer willen.” De stress die dat opleverde, is er op de SGL niet. Het gaat hier puur om het overdragen van kennis, niet om lesplanning, lesinhoud, disciplineren en wat er verder bij Porteum allemaal bij kwam kijken. En dat vind ik heel prettig. Dus dit doe ik nu één à twee ochtend per week, en af en toe val ik ook in bij het primair onderwijs.’
Jong zijn is universeel
Het lesgeven zelf is niet wezenlijk anders dan het lesgeven aan Nederlandse kinderen. ‘Jong zijn is universeel. Ze willen beppen met elkaar, ze willen plezier hebben. Dat mag ook, dat is ook belangrijk. Maar ik zie ook dat deze kinderen een stuk gedisciplineerder zijn. Hun motivatie schommelt ook hoor, net als bij andere kinderen. Maar de regelmaat die ze hier geboden wordt en het feit dat ze met hun eigen leeftijd bij elkaar zitten helpt ze wel. De taalbarrière is ook niet echt een groot ding. Ze spreken vrijwel allemaal Engels. De ouders hebben daar soms meer moeite mee.’
“Kom in beweging!”
Karin is vol overtuiging vrijwilliger geworden na haar pensionering. ‘Dat biedt je zoveel. Het houdt me bij de les, het houdt me jong, scherp, geïnteresseerd in de wereld om me heen. Er zit geen druk op, niet zoals bij werken. Tegelijkertijd is het niet vrijblijvend. Maar ik ben bezig met iets wat ik leuk vind, kennisoverdracht aan kinderen, en ik ben bezig op een gebied waar mijn kennis en mijn kracht ligt. Ik zou echt niet anders willen.’
Voor mensen die twijfelen over vrijwilligerswerk heeft ze dan ook maar één advies: ‘Kom in beweging! Je doet er iets goed mee voor anderen, maar het is ook goed voor jezelf. Je haalt er zoveel uit. Zorg ervoor dat je iets kiest waar je hart ligt. Dan haal je er nog meer uit.’
Geplaatst op 8 december 2022.
{jcomments on}
