Sportvrijwilligers in de hoofdrol: Raymond Zuidwijk, Artemis

Geschreven door Kees Bakker.

Vrijwilligers heb je in alle soorten en maten. Er is één ding dat hen verbindt: zonder hen zouden allerlei maatschappelijke en sociale initiatieven niet bestaan, zonder hen zouden veel sport- en cultuurorganisaties omvallen, zonder hen zou de lokale samenleving veel kleur verliezen. Radio Lelystad besteedt deze week, in samenwerking met Welzijn Lelystad, aandacht aan vier sportvrijwilligers, met geschreven portretten waarin zij vertellen wat hen drijft. Vandaag: Raymond Zuidwijk van Handboogschietvereniging Artemis.

Raymond Zuidwijk is nu zo’n acht jaar vrijwilliger bij Handboogschietvereniging Artemis. Eerst werd hij lid, maar toen hij vrijwel meteen was bevangen door het handboogvirus, ging hij zich ook als vrijwilliger inzetten. 

Jezelf verbeteren

‘Bij alle sporten die ik van jongs af aan heb gedaan, heb ik me ook ingezet als vrijwilliger. Ik vind dat gewoon leuk. Ik wil ook iets te doen hebben.’ Het handboogvirus kreeg hem in zijn greep toen hij een keer met zijn schoonvader Artemis bezocht. ‘Ik was onmiddellijk verkocht. Het is niet alleen het schieten zelf. Het is een sport waarbij je jezelf steeds wil en kunt verbeteren. Je legt je doel steeds iets hoger, je wilt steeds iets beter scoren. Maar het is niet alleen de sport zelf. Het is ook de saamhorigheid. Het is weliswaar een individuele sport, maar je fungeert als team. Ook als je zelf een slechte dag hebt en die dag slecht schiet, moedig je wel de anderen aan. Iedereen helpt elkaar, van jong tot oud, van goede tot minder goede schutter. Als je materiaalpech hebt kun je iets van iemand anders lenen, zelfs bij wedstrijden.’

Unieke sfeer

Daarnaast is het de sfeer bij Artemis die hem trof. ‘Er komen hier schutters uit alle windstreken. Noordoostpolder, Elburg, Huizen, Almere, Harderwijk en natuurlijk Lelystad. Iedereen accepteert elkaar zoals die is. Het is een sport waar jong en oud aan meedoen. De club heeft meer volwassenen, maar we hebben nu ook een cursus opgezet voor 8- tot 12-jarigen. We helpen elkaar ook. Als je lid wordt, maar je hebt geen geld om een boog aan te schaffen, kun je er het eerste jaar één lenen. Het is daarmee een sport voor iedereen. Het sociale gevoel op de club is heel groot. Het is de sfeer die het uniek maakt. Niets moet, alles mag.’

Tegelijkertijd is het een sport waarin van iedere deelnemer discipline gevraagd wordt. ‘Je bent met serieuze bogen bezig, daar moet je geen fratsen mee uithalen. Dat vraagt om zelfbeheersing en het respecteren van de regels. Dat gaat vrijwel altijd goed. Een heel enkele keer haal je er een wildebras uit, maar de meeste mensen die aan deze sport beginnen hebben de juiste motivatie en houding.’

Saamhorigheid

De club telt nu zo’n 135 leden, maar groeit. ‘Zeker sinds Mike Schloesser, zijn vrouw Gabriela Schloesser-Bayardo en Steve Wijler voor Nederland internationale successen vieren, tot aan zilver op de Olympische Spelen toe. Je ziet dat dat een aantrekkingskracht heeft op de sport.’ Ook op dat niveau is de saamhorigheid groot. ‘Ik ben Mike wel eens tegengekomen bij wedstrijden. Hij praat met iedereen, geeft iedereen tips, op welk niveau je ook speelt. Het respect voor elkaar zit diep in deze sport.’

Gewoon doen

Ja, zelfs bij een hechte club als Artemis is het wel eens moeilijk vrijwilligers te vinden. ‘Maar het werkt op persoonlijke benadering. Zelf is mij ooit gevraagd of ik trainer wilde worden. Ik zei: “Maar dat kan ik niet!” Het werd wel in mij gezien. Ik heb de cursus doorlopen en ben nu trainer, en ik vind dat ontzettend gaaf!’

Het is het advies aan Raymond aan iedereen die twijfelt zich wel of niet vrijwillig ergens in te gaan zitten. ‘Ik had ook thuis op de bank kunnen gaan zitten, maar hier kan ik mijn ei kwijt. Ga daarom op zoek naar iets wat je leuk vindt. Als je het niet leuk vindt, is het niet vol te houden. Maar voor iedereen is er wat, en soms kun je jezelf ook nog verbazen. Gewoon doen!’

Geplaatst op 9 mei 2024.