Sportvrijwilligers in de hoofdrol: Henk Bergsma van kv Exakwa

Geschreven door Kees Bakker.

Vrijwilligers heb je in alle soorten en maten. Er is één ding dat hen verbindt: zonder hen zouden allerlei maatschappelijke en sociale initiatieven niet bestaan, zonder hen zouden veel sport- en cultuurorganisaties omvallen, zonder hen zou de lokale samenleving veel kleur verliezen. Radio Lelystad besteedt deze week, in samenwerking met Welzijn Lelystad, aandacht aan vier sportvrijwilligers, met geschreven portretten waarin zij vertellen wat hen drijft. Vandaag: Henk Bergsma van korfbalvereniging Exakwa.

Henk Bergsma is vrijwilliger bij korfbalvereniging Exakwa. Hij heeft in een verder verleden een tijd in het bestuur van de vereniging gezeten, was er toen een tijdje niet bij betrokken, maar sinds hij in 2012 met pensioen is gegaan, mag de club zich weer op zijn aanwezigheid en inzet verheugen. ‘Je kan op deze manier ook iets betekenen voor elkaar.’

Korfbalvirus

‘We zijn hier elke maandag met een groep pensionado’s bij elkaar om allerlei technische dingen op te lossen,’ zegt hij. ‘Er is ook een groep die elk jaar weer wordt opgeroepen als de veldcompetitie begint, om daarbij te helpen en we hebben een ‘Blazersensemble’. Die gaan met bladblazers aan de slag om de velden schoon te maken.’

Henk is als vader van een korfballend kind bij de club betrokken geraakt. ‘Ik ben hier altijd met veel plezier naartoe gegaan. Mijn zoon heeft op het hoogste niveau gekorfbald. Hij heeft hier altijd een fantastische begeleiding gehad. Ik vind, dan moet je ook wat terugdoen. Een club staat of valt ten slotte bij vrijwilligers.’ Het is ook echt een gezinssport, ziet hij. ‘Al mijn kinderen en kleinkinderen korfballen, en je ziet dat bij veel vrijwilligers hier. Als dat virus je eenmaal te pakken heeft, laat het je niet meer los.’

Liefde voor de sport

Daarnaast is het de liefde voor het korfbal die hem drijft. ‘Het is de meest emancipatoire sport die er bestaat. Alles vindt hier plaats op basis van gelijkwaardigheid. Man en vrouw zijn gelijk. Dat heeft me altijd getriggerd.’ Die gelijkheid creëert namelijk ook mede de (goede) sfeer. ‘Het kan er flink fanatiek aan toegaan bij wedstrijden, maar er is altijd respect voor de tegenstander. Ook het publiek gedraagt zich sportief langs de kant, bij ons kom je geen vervelende spreekkoren tegen. Je ziet dat ook bij de derby’s met AsvDronten. Zo hoort sport te zijn!’

‘Ik kom ook wel eens bij de trainingen kijken op donderdag. Als ik dan zie hoe trainers zich ontfermen over de kinderen, jongeren die een groep trainen en op zaterdag bij de wedstrijd zijn, daar maak ik een diepe buiging voor.’ De mentaliteit van de leden van de club staat hem sowieso enorm aan. ‘Niemand dropt hier zijn kinderen bij de poort en zegt ‘Je zoekt het maar uit. Er zijn hier meer dan 80 vrijwilligers actief. Alles wordt hier geregeld…’  

Op rolletjes

Zijn persoonlijke bevrediging haalt hij eruit als hij ziet dat alles op rolletjes loopt. ‘Als het gebouw er netjes bij staat, als alles het doet, als de velden er goed bij liggen. Ik loop hier vaak op zaterdag rond, gewoon voor de lol. Ik kijk naar de interactie, ik kijk naar de supporters en ik geniet. Of op donderdagavond, als alle velden vol staan. Prachtig om te zien.’

‘Ja, je kan op deze manier ook iets betekenen voor elkaar. Dat is ook altijd de manier waarop we mensen benaderen met de vraag of ze iets willen doen voor de club. De persoonlijke benadering, dat werkt het best. Het feit dat je het vervolgens met z’n allen doet, motiveert ook enorm. Exakwa is wat dat betreft een echte vereniging en een hecht collectief. De verantwoordelijkheid voor de club en het reilen en zeilen binnen de club wordt collectief gevoeld.’

Zijn advies voor mensen die twijfelen over een vrijwilligersfunctie? ‘Kijk naar wat je ligt. Ga op zoek naar je intrinsieke motivatie: waar wil ik me hard voor maken? En doe het dan gewoon! Er is voor iedereen wel iets.’ 

Geplaatst op 8 mei 2024.