“Ik ben niet in de VS of China geweest, maar als fotograaf heb ik van alles meegemaakt.” Denk niet dat jubilerend fotograaf Wierd Massink de afgelopen decennia alleen maar keurige officials op de plaat zette.

Wierd Massink, in #Lelystad bekend van zijn fotowerk voor Flevo Post, gemeente en provincie, is dit jaar 40 jaar actief als fotograaf en vindt dat ie het mooiste beroep van de wereld heeft. “Wie kan zeggen dat ie met Willem Alexander in een bootje op het Markermeer heeft gezeten? Ik heb bij een reportage na een moord in Schokkerhaven oog in oog gestaan met een agent die zijn pistool op mij richtte. En vrouwen blij gemaakt die na een afspraak met het management op de foto konden met hun idool Frans Bauer. Wanneer je in een fotowinkel blijft staan, maak je dat allemaal niet mee.”

En toch was dat de plek waar Massink (62, geboren in Emmeloord) na het voltooien van de fotovakschool aanvankelijk terechtkwam. “Ik had eerst geen idee wat ik wilde worden, was eigenlijk een drop-out op mijn zestiende. Toen deed ik een beroepskeuzetest bij het arbeidsbureau en daaruit kwam dat ik goed was in natuur- en scheikunde en fijnmechanica en graag met mensen werkte – en dus werd het fotografie.”

"Mijn vader werkte voor de rijksdienst (Rijksdienst voor de IJsselmeerpolders, de ontwikkelaar van Flevoland – red.) als bouwkundig opzichter en was een dubbelachtfilmer. Van hem had ik als kind al een boxje gekregen en met sinterklaas op twaalfjarige leeftijd een Instamatic fotocamera. Dat vond ik toen niks, want er kwam geen muziek uit, maar later viel alles op zijn plaats. Mijn eerste baan was bij Filmpost in Amsterdam, daarna werd het Meeuwsen in de Snijdersstraat. Vooral pasfoto’s en portretfoto’s maken. Dat houd je geen jaren vol. Toen ik foto’s kon maken voor Frans van Dalen en de Lelystad Courier van Boom Pers, kwam daar verandering in.”

Massink werkte als freelancer voor de uit een fusie van Lelystad Courier, Van Privé naar Privé en Zuiderpost voortgekomen FlevoPost en eerder voor het Flevo Parool. “Daar leerde ik de spanning van het vak kennen toen ik de opening van het provinciehuis door Beatrix fotografeerde. Autootje op de goede plek zetten in de Botter, snel naar Amsterdam sjezen, de rol uit de camera, die geforceerd werd ontwikkeld, de persen horen stampen en direct je foto in de krant zien – dat was bijzonder.”

De fotografie ontwikkelde zich razendsnel gedurende zijn loopbaan. “Mijn eerste spiegelreflexcamera van metaal was loodzwaar, een Exakta uit Oost-Duitsland. Camera’s met matglas, waarbij het totale beeld belangrijk was. Je keek wel drie keer voor je een foto maakte, want bij de Yashica, een Japans toestel, gingen maar twaalf foto’s op een rolletje. Je moest meer gokken bij sportfoto’s dan nu en alles gebeurde handmatig; het scherp stellen, het diafragma, de sluitertijd, de belichtingsmeter – alles moest je in de gaten houden. Toch was het de top of the bill. Er werd meer vakmanschap vereist, wat ISO-gevoeligheid (DIN-gevoeligheid) betekende, wist niemand behalve de fotograaf. Of het nu slechter is met de digitale fotografie? Zeker niet. Er zijn meer keuzes, ook het nabewerken is zeker niet korter via Photoshop. Maar het oude handmatige had wel wat. Retoucheren deed ik met een ultrafijn penseel en dat bevochtigde ik met m’n tong en ik werkte met retoucheverf die giftig was.”

In al die jaren maakte Massink miljoenen foto’s en hij ontkwam daarbij niet aan standaardplaatjes. “Ik verwijt mezelf weleens dat ik geen eigen stijl heb, al weerspreken anderen dat. Ik heb me nooit gespecialiseerd, omdat dat eentoniger is en vaak minder opbrengt dan wat ik nu doe. Ik heb eens een dag foodfotografie geprobeerd, maar dan kom je na een dag naar buiten met schitterend weer en dan denk je: veel gemist en alleen salades gezien”.
En dus fotografeert Wierd Massink ook vaak reguliere openingen met het doorknippen van lintjes. “Dan regisseer je weleens een foto, omdat het licht niet goed is in een bepaalde opstelling. Je denkt nu eenmaal in plaatjes en wilt met je beeld de essentie benadrukken.”

Maar er was af en toe daarnaast wel degelijk interessanter werk. Hij deed dus een shoot met Frans Bauer bij een optreden in de Agora en mocht mee toen de koning een bezoek bracht aan de Marker Wadden.

Maar het spannendste is toch het verhaal van de moord in Schokkerhaven, in 2004. Een doorgedraaide oud-militair had een inmiddels bejaarde vroegere leidinggevende van hem uit het leger doodgeschoten en diens vrouw ernstig verwond. “Mijn zoon belde me en zei dat hij via de scanner had gehoord dat een man zich telefonisch had aangegeven en op de parkeerplaats naast een container stond met een wapen. Pas toen de politie gearriveerd was, maakte ik foto’s – van de arresterende agenten en van de verdachte, die zich vrijwillig overgaf en die de politie naar later bleek zelf al eerder op de hoogte had gebracht van het misdrijf. Een later aankomende agent vertrouwde mij niet en richtte zijn pistool op mij. Pas toen ik riep dat ik van de pers was en mijn camera weglegde, liet hij me met rust. Ik moest een getuigenverklaring achterlaten. Het verhaal van de arrestatie kwam aanvankelijk verkeerd in de pers. De verdachte zou zijn klemgereden en overmeesterd. Ik heb dit aan de hand van mijn foto’s bij de collega’s kunnen rechtzetten.”

“Wanneer ik er over vijf of tien jaar omval, kan ik in ieder geval zeggen dat ik alles gezien heb. Ik ben niet in de VS of China geweest, maar als fotograaf heb ik van alles meegemaakt.”

Naast het werk voor krant en overheid maakt hij onder meer reportages voor Lelystad Airport en ziekenhuis MC Zuiderzee. Hij is er trots op te kunnen zeggen dat hij in de ochtend straatverlichting in beeld brengt vanuit een hoogwerker en in de avond onderwaterfoto’s vervaardigt, of klimfoto’s. “Je kunt op een en dezelfde dag overal lekker bij zijn.”

Een tentoonstelling zal er niet van komen dit jaar, want die vindt hij van ondergeschikt belang. “Ik heb twee jaar geleden in de bieb gehangen met foto’s van wijkbewoners aan de Zoom. Het hoeft niet echt van mij, al heb ik wel bewondering voor fotografen die dat wel hebben gedaan, zoals Jan Blom, oud-collega en kunstfotograaf.”

Als hem wordt gevraagd naar zijn mooiste foto uit de afgelopen veertig jaar, blijft hij het antwoord schuldig. Hij wijst wel op een foto van zijn zoon Mischa, die met hem samenwerkt in de fotostudio en zo langzamerhand zijn leermeester is geworden op het digitale vlak. Een plaat van de brand in het Smedinghuis in 2003, waar later nog een doek van onthuld werd bij de herbouw. Zo vader, zo zoon? Wierd Massink is ervan overtuigd.

De foto van het Smedinghuis is te zien op de Facebookpagina van Radio Lelystad.

{jcomments on}

Marc Broekmans