Radio Lelystad plaatst wekelijks een ‘Gedicht van de Week’ van een Lelystedeling of iemand uit de omgeving. Er loopt namelijk veel dichttalent rond in en rond Lelystad, en dat verdient een podium, ook op onze site. Bovendien is dichten leuk, inspireren de gedichten andere mensen wellicht ook tot dichten en bieden gedichten vaak een andere kijk op de werkelijkheid, bijvoorbeeld een actueel onderwerp. Deze week de Lelystadse schrijfster en dichter Carolien Beumer, over rouw en liefde en het nieuwe begin dat daaruit kan groeien.

Scheiden

Ik loop nergens heen.

Geen plan, geen verwachtingen.

Ik leef van dag tot dag, van uur tot uur.

Geen idee van tijd, geen besef van mijn omgeving.

Ik loop op de as van mijn verleden.

Ik probeer verder te gaan, niet stil te staan bij mijn oude leven.

Ik moet door maar waarheen?

Mijn wereld, ooit zo vertrouwd, is onder mijn voeten weggemaaid.

Wat overbleef is een gapende wond.

Eenzaam en alleen probeer ik weer op te staan, de scherven van mijn leven op te rapen.

Kruipend dwaal ik over de grond.

Jouw woorden denderen maar voort, snijden in mijn ziel, breken mijn hart.

Ik lik mijn wonden, kruip weg onder een deken, laat mijn verdriet toe.

Ik huil mijn tranen, die vallen tussen de puinhopen van mijn bestaan.

Maar diep vanbinnen voel ik een onverwoestbaar vertrouwen.

Eens komt de dag dat ik weer kan zien, weer kan horen, weer in mijzelf kan geloven.

Dat ik weer in staat zal zijn om van mijzelf te houden en door te gaan zonder jou.

Dan sta ik op uit de as van mijn verdriet, uit de puinhopen die jij achterliet.

Ik sla mijn pijn en wanhoop van me af.

Jij zult mij niet meer kunnen raken met je woorden, mijn geest niet meer verwarren met jouw leugens.

Ik zal weer vol vertrouwen de toekomst tegemoet treden.

Ik zal weer zijn sterker en mooier dan ik was.