Gedicht van de week: Cross-over Zuiderzee (Peter Moes)
Radio Lelystad plaatst wekelijks een ‘Gedicht van de Week’ van een Lelystedeling. Er loopt namelijk veel dichttalent rond in Lelystad, en dat verdient een podium, ook op onze site. Bovendien is dichten leuk, inspireren de gedichten andere mensen wellicht ook tot dichten en bieden gedichten vaak een andere kijk op de werkelijkheid – bijvoorbeeld een actueel onderwerp.
Het gedicht van de week is dit keer van Peter Moes, een Lelystadse dichter Het gedicht vind zijn oorsprong in de locatie van het museum van Elburg, een vrouwenklooster uit de 15e eeuw. Hier vond destijds de tentoonstelling ‘Stromen van woorden’ plaats. Drie beeldend kunstenaars exposeerden hun bijzondere werken zowel binnen als buiten. Het dichterscollectief ‘de Dijkdichters’ mocht als gast kunstwerken ‘adopteren’ om erover te schrijven.
Peter Moes werd gekozen voor een schilderij van een meter of drie breed, met een donkere uitstraling die de woestheid van de Zuiderzee verbeeldde. “De grauwe gretige golven grepen me en sleurden me naar het schrijven van dit gedicht. Vol van emotie en strijd. Eindigend met een zachte landing in de veilige kloostertuin van het museum,” aldus de dichter.
Cross-over Zuiderzee
Stromen van woorden
golven door mijn mond
ik kauw erop
en laat ze rollen
ze wellen, zwellen
ik overweeg en proef
zal ik ze laten stromen
als helder water uit een bron
articulerend laten komen
waarmee ik dialogen won
of spuug ze in één keer
keihard naar de grond
en kwets de mensen om mij heen
op grond van vrije meningsuiting
het valse element
waarmee al veel respect verdween
geen woorden gaan er hier verloren
ik kies nu met zorgvuldigheid
laat klare stromen woorden komen
ga kunst bezingen in uw aanwezigheid
ik zie een spookschip komen uit het ooit
en fenders smelten samen
een botter wendt de steven uit het staal
zij vertellen ons een nieuw verhaal
daar komt een vis gespoten uit oud hout
zwemt in een klooster dat in fijnzinnigheid
tot herberg voor de kunst is omgebouwd
hier zijn drie kunstenaars getrouwd
er stromen woorden naar de zee
de brede zee bruist bijna van het doek
verbeeld in latexverf en teer
zoveel gevoel en nog veel meer
haar kracht die alles laat passeren
die oeverloos de tijd laat combineren
het was, en is, zal zijn
en dat wat ooit zal komen
het zijn de kunst en ook de zee
die ons als mensen mee gaan nemen
ik rijg de woorden één voor één
nadenkend aan elkaar
laat ze dan heerlijk uit me stromen
en roep tenslotte daar, kijk daar
daar is Atlantis
nu worden onze dromen waar
